Elk jaar riep regisseur Richard Linklater zijn cast voor een paar dagen bij elkaar. En twaalf jaar lang voegde hij geduldig nieuwe scenes aan zijn film toe. Het resultaat is verrassend, want je hebt nauwelijks het gevoel dat je naar een film aan het kijken bent. Eerder deed Linklater dat ook al bij de films Before Sunrise, Before Sunset en Before Midnight. Deze films spelen zich steeds negen jaar na elkaar af en zijn ook om de 9 jaar gefilmd.
Centraal in Boyhood staat de emotionele reis die de 6-jarige Mason aflegt, van kindertijd tot aan volwassenheid. Gedurende twaalf jaar volgen we Mason, zijn zus Samantha en zijn gescheiden ouders. Het verhaal heeft geen typisch plot en ook de gebruikelijke plotwendingen ontbreken. Eigenlijk kabbelt het leven van Mason voort en daarmee raakt het ook onze eigen jeugd. Mason gaat naar school en ruziet met zijn zus. Hij verhuist en krijgt nieuwe vrienden. Hij raakt betrokken bij een gevecht. Rijdt op zijn fiets en kijkt naar Star Wars. Langzaam groeit Mason op en hij wordt steeds zekerder over zijn plaats in het leven. Het zijn allemaal alledaagse gebeurtenissen die bijna iedereen wel meemaakt en dit maakt de film zo herkenbaar. De film herinnert je eraan hoe het was om op te groeien. De recensent van het Parool verwoordde dat als volgt: “Het lijkt alsof de regisseur scènes heeft verzameld die we soms op onverklaarbare wijze opslaan in ons geheugen, alsof in het mysterie van een hete zomerdag in het gras voor het huis, of in een autorit met je vader, of een blik van je moeder, de essentie van de ongrijpbaarheid van de tijd ligt.”
We zien ook hoe de gebeurtenissen in Mason’s leven van invloed zijn op zijn ontwikkeling. Zijn moeder valt op de verkeerde types en Mason krijgt hierdoor te maken met een alcoholische stiefvader. Toch blijft de film luchtig en lijkt alles wel goed te komen. Het leven gaat gewoon door en de betrokkenen passen zich aan. Het mooie is ook dat niet alleen Mason opgroeit. Bij zijn moeder gaat niet het cliché op dat ze maar op de verkeerde mannen blijft vallen en zij maakt daarin ook een ontwikkeling door. Ze verandert van een kwetsbare en afhankelijke vrouw in een zelfstandige en onafhankelijke vrouw. Daarnaast houdt Mason’s vader zielsveel van zijn kinderen, maar je kunt merken dat hij aan het begin van de film nog niet klaar was voor een volwassen relatie. Gaandeweg wordt hij echter verantwoordelijker en ruilt hij zijn sportauto in voor een gezinsauto.
Het is ook bijzonder om dingen uit verschillende tijdperken terug te zien. De muziek die je op de achtergrond hoort was dat jaar op de radio. En werkt Mason eerst nog op een oude gekleurde iMac, een paar jaar later heeft de smartphone zijn intrede gedaan. Als typische tiener wil Mason natuurlijk zelf de wereld ontdekken en hij kijkt daarbij kritisch naar de wereld om zich heen. Met zijn vriendin heeft hij bijvoorbeeld een boeiende discussie over de gevaren van Facebook. Veranderen we niet langzaam in mensen die alles maar half beleven omdat we constant afgeleid worden? Op andere momenten zijn Mason’s zogenaamde diepzinnige overpeinzingen niet veel meer dan de ongefundeerde gedachten van een tiener.
Je ziet jezelf niet zo snel veranderen, maar hoe zou het zijn om een film van je eigen leven te zien? Door Boyhood ga je ook anders naar je eigen jeugd kijken. De film vangt het leven in al z’n gecompliceerdheid en portretteert een universeel menselijke ervaring waarbij het verstrijken van de tijd vast wordt gelegd. Daarnaast is het verfrissend om acteurs daadwerkelijk ouder te zien worden zonder dat er make-up of computeranimaties aan te pas hoeven te komen. Het is bijzonder dat filmmaatschappijen het risico aandurfden om in Boyhood te investeren, want er kan een hoop fout gaan in twaalf jaar. Wat als de jonge hoofdpersonen totaal niet konden acteren op latere leeftijd? Met een relatief laag budget en slechts 50 draaidagen heeft Richard Linklater de risico’s verminderd. Daarnaast speelt zijn eigen dochter de rol van Samantha en ook de sportauto is van Linklater zelf. De gok heeft verder goed uitgepakt, want de acteurs zetten hun rol goed neer. Maar misschien komt dit ook doordat de film zo dicht bij de werkelijkheid blijft.
Metacritic, die alle recensies van bekende kranten en magazines bijhoudt en een gemiddelde score berekent, komt uit op de maximale score van 100 punten. Er zijn nog een handjevol andere films die de maximale score haalden (waaronder The Godfather), maar Boyhood heeft met 49 recensenten wel verreweg de meeste beoordelingen. Boyhood is een unieke film waarin iedereen wel flarden van zijn eigen jeugd terug zal zien. Een echte aanrader die ongetwijfeld een aantal Oscarnominaties binnen zal slepen.
